It's June Already

Het is alweer iets te lang geleden dat ik een reisverslag geschreven heb, dus bij deze een update over de laatste paar weken. Ik zal het kort proberen te houden! ;)

Het weekend nadat ik naar the Northland was geweest ben ik naar het schiereiland Coromandel geweest. Hier hebben Jude & Gerard een strandhuisje op hun privé strand Whauwhau (spreek je uit als Felfel). Ik had wat foto’s gezien en van verhalen gehoord dat het super mooi zou zijn. Ook hadden ze mij van te voren al gewaarschuwd dat het primitief zou zijn. Jude maakte zich lichtelijk zorgen over mijn beestjesfobie. Hoe zou dat met mij moeten in de rimboe?!

Op vrijdag middag zijn we rond 14.30uur vertrokken, de reis naar Coromandel duurt ongeveer 2,5 uur. Dit zou dus betekenen dat we er rond 17.00uur zouden zijn, voor het donker. Altijd fijn.. Toen we aankwamen stonden er nog drie andere auto’s voor de poort. Qua tijdschatting zaten we inderdaad goed, we waren er iets over 17.00uur. Het probleem was alleen dat de sleutel van de poort gedeeld wordt met andere mensen, en deze lag natuurlijk niet op de verstopplek. Dat kon betekenen dat iemand op het strand was, of dat iemand de sleutel weggehaald had i.v.m. de winter en de rest daar niet over ingelicht heeft. Na alles afgezocht te hebben en wat gevloek later zijn we terug gereden naar het eerst volgende dorpje zodat we signaal hadden en wat telefoontjes konden plegen. Helaas wist niemand waar de sleutel was. Er was nog een code slot, maar die code was ook onbekend. Terug rijden naar Auckland was geen optie, want het huis was verhuurd. Er zat niets anders op dan te lopen. Aan de boer die naast de poort richting het strand woont hadden we gevraagd of we de auto op zijn erf mochten zetten. Dit was geen probleem. Hij had ons gewezen waar we mochten parkeren, en zei dat we gebruik mochten maken van een “binnendoor weggetje” over zijn land naar de weg. De auto kon hier helaas niet door. Ondertussen was het donker geworden en zijn wij met een zaklamp begonnen aan onze tocht. Deze tocht duurt ongeveer 45 minuten. Gerard liep vooruit om de quad bij het huisje te pakken, zodat hij daarmee onze spullen bij de auto op kon halen. Jude en ik deden op het gemak, eerst loop je berg op, best wel stijl. Bijna bij de top aangekomen zagen we licht verderop. Dat kon Gerard nog niet zijn, dus we waren benieuwd wat het dan wel was. Het was een auto met een groepje surfers & Gerard. Zij namen Gerard mee naar beneden zodat hij zijn auto op kon halen. Zij wisten de code van het code slot, gelukkig! Ze hadden helaas niet de sleutel, waar die is blijft nog steeds een raadsel. Anyway, wij waren allang blij dat de poort open gemaakt kon worden. Jude en ik zijn lopend verder gegaan en Gerard heeft ons onderweg oppikte met de auto. Aangekomen bij het strand hadden we de auto geparkeerd en was het nog zo’n 7/10 minuten lopen. Zodra we bij het huisje waren begon het te regen. Snel alle shutters openen, water aansluiten, bedden opdekken en eten ‘koken’. Het werd geen eten koken op het kampvuur die avond door de regen. Jude en Gerard hadden een een pits koffertje met een gasbus waar we onze zalm op klaar maakten. De rest van de avond hebben we gezellig een drankje gedaan en gekletst.

Er is daar niets anders dan een paar huisjes, het strand en een bos. Als het donker wordt is het daar ook echt donker. Het enigste licht wat je hebt is van kaarsen, het kampvuur en de sterren. Er is namelijk geen elektriciteit. ’s Avonds alleen in zo’n huisje met de regen op mijn dak vond ik in het begin best wel eng. Het huisje waarin ik sliep was ongeveer 2 bij 4 meter, er stond een twijfelaar in en een stapelbed. De volgende morgen mocht ik niet klagen, ik had redelijk geslapen. Ik had geen gordijnen dus ik was vroeg wakker, het mooie hier van was dat ik de zonopkomst kon zien vanuit bed. Dit vond ik best speciaal. Helaas begon het te regenen. Als je zo primitief leeft, is regen eigenlijk het laatste wat je kunt gebruiken. Gelukkig was het maar van korte duur en na regen komt zonneschijn! Uiteindelijk is het een prachtige dag geworden. Er is daar niet zo veel, dus alles wat je kunt doen is relaxen. Geen straf vond ik.. Ik heb een strandwandeling gemaakt, hout gezocht voor het kampvuur, gevist, een boekje gelezen en vooral genoten van het uitzicht. Het bizarre was dat ik totaal geen besef van tijd had. Je eet wanneer je honger hebt, je doet waar je zin in hebt en je hoeft nergens rekening mee te houden. Zaterdag avond hebben we om het kampvuur gezeten en sterren gekeken, onwijs mooi alles was zo helder en duidelijk. Van zaterdag op zondag nacht was het flink gaan regenen. Dit duurde ongeveer tot 10uur in de morgen. We hebben dus alle spullen gepakt en zijn weer terug naar Auckland gereden. Op de terugweg hadden we een route gereden langs de kust en kon ik nog genieten van een hele groep dolfijnen die voorbij gezwommen kwamen.
Om eerlijk te zijn dacht ik op vrijdag avond waar ben ik aan begonnen! Op zaterdag draaide deze gedachten helemaal bij en kon ik er het mooie van in zien. Ik denk dat het echt iets bijzonders is en ik voel me dan ook bevoorrecht dat ik dit mee heb mogen maken.

In de week die volgde is het weer helemaal omgeslagen. Het heeft een paar keer gevroren ’s nachts. Op die woensdag was het de koudste dag in 50 jaar! Winter is coming baby.

In het weekend had ik op zaterdag morgen een heerlijke massage. Op stage had ik namelijk een gift card gehad en kon ik uit verschillende dingen kiezen wat ik wilde doen. Ook was dit de dag dat het rugby seizoen weer van start ging. We zijn gaan eten bij vrienden van Jude en Gerard en hebben natuurlijk rugby gekeken. Niet dat ik ook maar enig idee heb wat de spelregels zijn. Het ziet er in ieder geval wel grappig uit als ze met zijn alle op elkaar duiken. Op zondag hebben we de film The Railway Man gekeken. Op maandag had ik ook nog een dagje vrij want het was Queensbirthday. In de ochtend waren alle winkels dicht, maar ’s middags ben ik met Jude gaan shoppen. Dinsdag had Jude kaartjes voor de voorstelling van Shadowland. Gerard wilde hier niet meer naar toe dus Jude vroeg of ik mee wilde. Een erg leuke voorstelling!

Op zaterdag 7 juni werd de eerste wedstrijd van de All Blacks gespeeld hier in Auckland, ze moesten tegen England. Ik wilde hier graag naar toe, maar helaas was er niemand in mijn omgeving die zo veel geld wilde betalen voor een kaartje. De vrienden van Jude en Gerard zijn toen hier naar toegekomen voor het diner en het kijken van de wedstrijd. De wedstrijd start niet voordat de All Blacks de Haka gedaan hebben haha.. uiteindelijk hebben ze in de laatste minuut de winnende try gemaakt en de wedstrijd gewonnen.

Het weekend daarop ben ik op zaterdag naar Annie the musical geweest. Deze kaartjes had ik gehad van stage. Ik was samen met Chelsea gegaan, Glenn zijn vriendin. We waren eerst uit eten geweest. Was een leuke avond. Op zondag ben ik samen met Jess, haar vriend en een vriendin naar het Auckland Museum geweest. Hier was de tentoonstelling van Wildlife Photographer of the Year. Een erg mooie tentoonstelling! ’s Avonds ben ik uit eten geweest met Anouk en haar mama. Zij was hier voor een vakantie. We hebben gezellig in de stad bij een Mexicaans restaurant gegeten.

Dit weekend zijn Anouk, Marthe en Elsemiek hier op vrijdag geweest voor een tapas avond. Hierna zijn we gaan stappen in Ponsonby Road. Op zaterdag hebben we een lange wandeling gemaakt naar Westhaven. We hebben een gezellig avond en dag gehad en fijn dat ik weer lekker Nederlands kan praten. Ik merk dat ik dan toch even om moet schakelen en sommige woorden nog steeds in het Engels zeg haha. Op stage gaat nog steeds alles goed. Het einde is in zicht. Ik ben druk bezig met het schrijven van mijn verslagen. Dat wordt ook de invulling van de rest van mijn zondag. Nog twee weken stage lopen en dan zijn Lobke, Auwkje & Maud hier en kan ons avontuur beginnen. Ik kan niet wachten tot we gaan rondtrekken in dit prachtige land!

Liefs Meeke